Cennetten gelen bir mucize var icimde.

İnsanın nereden başlayacağını bilemediği yazılar olur ya işte bu yazı tam da öyle bir yazı.

İçimde tarif edemediğim bir coşku var.5 Mayıs sabahından beri haykırmak istediğim ama kendimi frenlediğim.Sebebi nazar vs. gibi şeyler değil.Sebebi bir türlü emin olamamak,korkmak belki de.İçinde bulunduğum durumu tam anlamı ile tarif edemiyorum.


13 Haftalık hamileyim ben.. 13+2              


Biz ilk hamileliğimde üreme açısından herhangi bir sıkıntımız yokken  tüp bebek yapmaya mecbur kaldık.Üreme konusunda bir çok sıkıntı yaşayıp tüp bebek yapmak zorunda kalanlar da var.İşte tüp bebek yapan yoldaşlar anlar beni,insanda tuhaf bir psikoloji oluyor."Biz yapabildik mi,yani bizim kendi başımıza yaptığımız çocuk sağlıklı olur mu? " gibi yaşamayana çok gereksiz gelecek ama yaşayanın anlamdırabileceği bir psikoloji.Zamanla değişiyor bu duygular,onları kendi içinde sindirince paylaşabiliyorsun bazı şeyleri.

Kendi geldi bebeğimiz.Onu hiç planlamadığımız bir zamanda.Hatta olası gecikmeleri "Eyvah!! Yine bir şey var kesin yumurtalıkta." diye yorduğumuz,endişe edip korktuğumuz bir zamanda.Şimdi ikili testimizi yaptırdık, bir daha ki muayene de cinsiyet belirleme,heyecanla bekliyoruz.

Sanki bundan 4,5 sene önce hamile kalan ben değilmişim gibi,acemi bir hamilelik yaşıyorum.Başıma gelecekleri biliyorum ama bir şey yerken "Ay acaba bunu yiyebiliyor muyum?" ya da "Bunu yapmak sakıncalı mıydı?" gibi soruların cevapları çıkmış bile aklımdan.Buradan ne zaman emeklediğimi hatırlamadığı için gönül koyduğum anneme sevgiler,olabiliyormuş.Ayrıca fazlaca sakinim,yavaşladım,endişelerimden sıyrıldım.Biri ay kaldırma-indirme dediği zaman "Bir şey olmaz!" diyebiliyorum hemen.

Ara sıra olan duygusal yoğunluklar veya nadiren yaşadığım öfke krizleri dışında gayet sakin geçiyor hamileliğim.

İlk öğrendiğimde (elimde çift çizgi) anlamsızca ağlamıştım." Nasıl olur? Demek olabiliyormuş? Nasıl yapacağız? Nasıl altından kalkacağız? " diye hatta eşim "Aşkım sevinmedin mi?" diye sormuştu.Daha sonrasında hayatımda kendimi böyle güçlü ve böyle başarabilir hissettiğim bir dönem daha olmadı.İki çocuklu olma fikri zor dönemlere gebe olsa da ben altından kalacağımıza eminim.

İlk hamileliğimde yaşadığım sıkıntılar her şeyimi etkiledi.Bu sebepten kendime bir söz vermiştim,bir daha hamile kalırsam hayatımın en dingin ve en sakin zamanını yaşayacaktım.

İşte bu sebeple önce affetmeye başladım,kırgın ve kızgın olduğum herkesi affettim.Çünkü affetmemek en büyük yük.Onları terazisi en düzgün merciye havale edecektim onu bile yapmadım,affettim ve bittiler,çıktılar hayatımdan.Sonuçta hiçbiri kolum bacağım değildi,onlar olmadan da var olabilirdim.

Sonra beni rahatlatan şeylere yöneldim ibadet,olumlu düşünce ve sosyal medya detoksu.

Şimdilerde yaptığım sadece sağlıklı beslenmek,ileride bölünecek olmanın verebileceği zamansızlığı telafi etmek için kızımla daha bol vakit geçirmek,bol yürüyüş ve tabi ki bol uyku.Eşim sürekli uyumak istediğim dönemde bana çok destek oldu.Hakkını asla ödeyemem.Bazen işten eve gelince direkt uyuduğum oldu,o dönemlerde Lina ile full kapasite ilgilendi.

Lina henüz bilmiyor.Uzmanlarda hamilelik ilerlediğinde çocuğa söylemin daha uygun olduğunu söylüyorlar bu ayrıca bir yazı konusu.Yazı demişken:Unutmadan,uyarmadı demeyin, bu bloga bundan sonra Bal Yanak dışında onun minik kardeşinin anne karnında büyüme serüvenleri de olacak.Bunun yanında hamilelik konusunda bir çok yararlı konuya da değineceğim.

Allah isteyen herkesin kucağını doldursun.Ben ilk bebeğime zor kavuştum,evlat hasreti ne demek iyi bilirim.Her an duamdasınız bekleyen dostlarım...Hayırlı evladı,hayırlı zamanda nasip etsin Allah...

İlk 3 aydan hepinize merhaba....