Çocuklarda 2 yaş sendromu,Ah bir bilseler....



Bazen bir şeyler söylüyorum ama anlamıyorlar.
Yemek vaktini hiç sevmiyorum,kaşığı çatalı itesim geliyor.
Annemde anlamıyor bazen beni.
Mesela,banyo yaparken suyun yüzümden aşağıya akmasından nefret ediyorum,yada erken yatmam için zorlanmaktan.
Yoğurt sevmiyorum birde ben.
Kucağa alınmaktan,sevilip okşanmaktan hiç bıkmam.
Hep annem olsun isterim yanımda.
Olmadığında mutsuzum.
Tırnaklarımın kesilmesini sevmiyorum birde, ne olurdu sanki uzun kalsalar.
Annem her kesmek istediğinde ağlar gibi yapıyorum.
Ağlar gibi derken,bunu da yeni öğrendim, ağlar gibi yaptığımda hemen istediğim oluyor.
Hatta olmadığında daha çok tepinip,ayaklarımı yere vuruyorum.
Annem kararlıdır aslında ama anneannemle babam hiç kıyamaz.
Hımm unuttum,en gıcık olduğum şeyi bezlenmekten nefret ediyorum,annem çıkarınca altımdan hemen tutup yere savuruyorum.
Popomda bir bezle durmak sıkıyor beni ama tuvaletimin geldiğini de tam söyleyemiyorum.
Çikolata yemek istiyorum devamlı,annemden istiyorum ama vermiyor.Babam arada kaçırıyor,bayılıyorum.

Ben şimdi iki yaşıma girmek üzereyim,bir ay sonra 2 yaşında olacağım.Konuşuyorum ama büyük insan gibi değil.Kendimi ifade edebildiğim tek şey isyanlarım.O zaman anlıyorlar beni,bazen hırçınlaşıyorum,bazen küsüp kenara çekiliyorum.Bizde kimse küsmez ama ben yeni keşfettim küsmeyi,istediklerimi yaptırmamda etkili oluyor.

İşte böyle teyzelerim sürekli bir infial halindeyim...İki yaş sendromu diyorlar.Aslında bilmiyorlar bu beni kendimi ifade şeklim....Biraz sabır,biraz sevgi...Hepsinin çözümü belli.....