Sana kavuşma planlarımızı biraz ertelememiz gerekti..

   Yumurtalık Kanseri

 Evliliğimizin 11. ayında artık daha fazla beklemeyelim miniğimize kavuşalım dedik. Doktora gitmeye karar verdik. Demir eksikliği vardı. Migreni vardı. Bilinçli hamile kalırsa her şey daha iyi olurdu.

  

   O yüzden 6.Nisan.2009 da doktora gittim. Haberler iyi değildi, içimde ne olduğunu bilmedikleri bir kitle vardı hem de tam 8,5 cm olmuştu.Doktorlar bu kitlenin hemen içimden alınması gerektiğini söyledi yoksa çocuk planlarımız hayal olabilirdi.

    Çok korktum, ağladım ama yılmadım .9 Nisan 2009’da ameliyat oldum. Ameliyatım patoloji eşliğinde yapıldı. Haberler yine iyi değildi, iyiydim ama sol yumurtalığımı kaybetmiştim. Sana kavuşma şansım %50 azalmıştı ve  patolojiden gelen sonuçta tüm ailemizi çok üzmüştü.

   

   İçimde olan kitlenin adı borderline müsinöz tümörmüş.Pek de sevimli bir şey değilmiş hatta dediklerine göre belki kansermişim. Kafam o kadar karışık ki bebeğim, beni nelerin beklediğini hiç   bilmiyorum, tek bildiğim acı çekerek ölmek istemediğim. Kemoterapi denen şeyden şiddetle korkuyorum, bu gün eşimle tekrar kontrole gidiyoruz Sirkeci’den araçlı feribota bindik, çabuk geçelim diye. Ama zaman hiç geçmiyor sanki

   Şu an içim burkuldu, eğer bugün "Kemoterapi görmeniz gerekiyor." derlerse şu an rüzgarda uçuşan saçlarım artık olmayacak, kaşlarım, kirpiklerim….

İnsan elinde olanın kıymetini kaybedince anlıyormuş.Şimdi ne yapmalıyım? Ağladığımda elinden bir şey gelmediği için perişan olan eşim görmesin diye Harem’e doğru çevirdim kafamı istemsiz aktı gözyaşlarım, çok korkuyorum bebeğim çok, sana kavuşamamaktan korkardım hep şimdi kendim için de korkuyorum.

   Ameliyatımdaki patolojim yanlış gelmeseydi belki o zaman karar vermek daha kolay olacaktı ama şimdi doktorlar kemoterapi görmeniz için geç kalınmış ki görseniz de % 10’luk bir fayda görürsünüz diyorlar.

   İçim sıkıldı. Doktordan dönerken hep ağladım neden ben demedim hiç ama neden daha önce hiç usg bile çektirmedim diye yedim durdum kendimi.

   Ben ağladıkça baban kahroldu, çaresizlik çukurunda debelendik durduk. 26 yaşında yumurtalık kanseri olmak, sol yumurtalığını kaybetmek, yanlış ameliyatla, yanlış patoloji ile karşılaşmak şimdi yaşadığım ikilem sanırım bana ağır geliyor. Taşıyamadığım bu yük omuzlarımda büyüdü,büyüdü,büyüdüüüü…

   Bu durumu netleştirmek için çok doktora gittik. Bazı doktorlar kemoterapi görmem gerektiğini ,bazı doktorlar da görürsem kalan yumurtalığımı da kaybedebileceğini söylüyorlardı.

  

   Bunu değiştirmenin bir yolu olmalıydı "Tam pes etmeyeceğim!" derken kötü bir haberle umutlar iyice azaldı, ameliyattan sonraki ilk kontrole 2 gün kala şiddetli ağrılarla doktora koştuk da içimdeki kitle doktorlar tam temizleyememişti ve aynı risk devam ediyordu.

  Yol ayrımına gelmiştik ama bu sefer üç önemli soru vardı.Ya hemen tüp bebek yapılıp sana kavuşmak için şans verilecekti ama bu durumda içerideki tümör nüks edebilirdi, ya kalan yumurtalığımı dondurup kemoterapi görecektim sonra yumurtalık yerine geri koyulacaktı ve bu da yumurtalığımın eski kapasitesi ile vücuduna adapte olabileceği konusunda kesin bir cevap veremiyordu ve en son çare direk kemoterapi görecekti ve buda yumurtalığını direk menopoz sokacaktı..

   Off off ne zor günlerdi, bu sorularla kendi başımıza boğuştuk ve uzman hekimlere danışmaya karar verdik. Gittiğimiz bir çok doktorun söyledikleri bu tümörün çok saldırgan olmadığı, kendimize sana kavuşmak için deneme süresi vermemiz gerektiği, kemoterapinin bu tümör üzerinde etkisi olmadığı ve eğer böyle bir durum yaşanırsa tek tedavi yönteminin ilk yapılan gibi cerrahi olması gerektiğiydi.

   Bir karar vermek lazımdı ya sana kavuşmak için kendimize şans verecektik ya da kavuşma işindeki yüzdelik şansımızı arttırmak için tüp bebek yöntemini deneyecektik. Diğer sonucu daha riskli olan yöntemleri düşünmek bile istemiyorduk. İşte bu karar aşamasında seyrettiğimiz bir haber yol gösterdi oldu, tüp bebek tedavisinde devletin uyguladığı prosedür değişmişti ve bu durumunda olanlara artık birden fazla embriyo koyma dönemi kalkmıştı.Şimdi biz ne yapacaktık..